بررسی تأثیر سطوح جیره ای پودر گیاه مرزه خوزستانی بر ویژگی های منی و غلظت مواد واکنش دهنده با اسید تیوباربیتوریک (tbars) در بافت بیضه خروس های بومی اصفهان

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثرات تغذیه سطوح مختلف پودر گیاه مرزه خوزستانی در جیره بر ویژگی های منی و غلظت مواد واکنش دهنده با اسید تیوباربیتوریک (tbars) بعنوان شاخص پراکسیداسیون لیپید در بافت بیضه خروس های بومی اصفهان انجام شد. تعداد 36 قطعه خروس بومی اصفهان در سن 40 هفتگی به طور تصادفی درون قفس های انفرادی قرار گرفتند. خروس ها با استفاده از روش مالش شکمی و به مدت دو هفته به انزال گیری عادت داده شدند و سپس به سه گروه 12 تایی (هر گروه با سه تکرار) تقسیم شدند. گروه شاهد روزانه 100 گرم جیره پایه (بدون افزودنی) دریافت کرد و به جیره سایر تیمارها به ترتیب سطوح 20 و 40 گرم در کیلوگرم پودر گیاه مرزه خوزستانی، به مدت هشت هفته افزوده شد. در پایان هر هفته نمونه های منی چهار خروس هر تکرار باهم مخلوط شد و برای بررسی ویژگی های منی (حجم منی، درصد جنبایی، زنده مانی، ناهنجاری، سلامت غشاء پلاسمایی، غلظت اسپرم، غلظت کل اسپرم و غلظت کل اسپرم های متحرک، زنده و بهنجار با غشاء پلاسمایی سالم) مورد استفاده قرار گرفت. در پایان هفته ی هشتم خروس ها کشتار شدند و غلظت tbars به طور تصادفی در بافت بیضه 18 خروس (شش خروس برای هرتیمار) مورد ارزیابی قرار گرفت. غلظت tbars در بافت بیضه تحت تأثیر سطوح جیره ای پودر گیاه مرزه خوزستانی قرار نگرفت (05/0 p). همچنین درصد ناهنجاری اسپرم برای خروس های تغذیه شده با جیره حاوی پودر مرزه کمتر از گروه شاهد بود (05/0 >p). درصد جنبایی اسپرم در تیمار دریافت کننده 40 گرم در کیلوگرم پودر گیاه مرزه خوزستانی بالاتر از سایر گروه ها و در تیمار دریافت کننده 20 گرم در کیلوگرم پودر گیاه مرزه خوزستانی بالاتر از گروه شاهد بود (05/0 >p). غلظت اسپرم تحت تاثیر سطوح جیره ای پودر گیاه مرزه خوزستانی قرار نگرفت (05/0 p). نتیجه گیری شد که پودر گیاه مرزه خوزستانی در حداقل سطح 20 گرم در کیلوگرم جیره می تواند منجر به بهبود صفات منی خروس های بومی اصفهان شود.